امروز میخواهم صحبت متفاوتی با شما عزیزان خواننده بکنم.
درسته که طرح صیانت اخیر ذهن خیلی از شما را درگیر کرده است
ولی اشکال از خود ما است.
من دارم تمرین میکنم که از کسی توقعی نداشته باشم.
همه ما باید به این مسلط شویم که توقعمان به جا و درست باشد. اینکه از چه کسی چه توقعی داریم اگر درست باشد کمکمان میکند که نه تنها سورپرایز نشویم (به طور ناگهانی با رفتار خلاف انتظار مواجه نشویم) بلکه از رفتار پیش آمده هم ناراحت نشویم.
فکر میکنید چرا اینقدر طرح صیانت از کاربران فضای مجازی سر و صدا کرد؟
علتش این بود که همه کسانی که تحت تاثیرش قرار میگرفتند به نوعی مستقیم یا غیر مستقیمف ضعیفتر یا قویتر، با شبکه های اجتماعی و رسانه های اجتماعی آشنا بودند و قادر بودند از این ابزار برای ارائه اعتراض بهره ببرند (حالا درست استفاده کردند یا غلط جای بحث دارد)
ولی،
نکته اینجاست،
ولی مگر خوابیدن صنعت و ورشکته شدن صنایع اصلا طرحی هم داشت؟ یا وارداتی که با دلار 4200 تومانی کمر صنعتگر را شکست؟ یا وضعیت اسفبار محیط زیست و آسیبهایی که وارد شده و وضعیت محیطبانها مگر اصلا طرحی هم داشت؟ یا اصلا در مورد مشکل آب در کشور یا مشکل صیادان جنوب کشور در خلیج فارس و دریای عمان یا ... اصلا بجز چند پست و پیام مختصر در شبکه های اجتماعی پراکنده چیز دیگری هم رخ داد؟ اعتراضها به کجا رسید؟ تازه طرحی هم در کار نبود. اتفاقهایی بود که پشت سر هم رخ دادند و نتایجش آشکار شد
پس چرا توقع دارید فضای اینترنت اینگونه نشود؟
واقعا توقع چه چیزی را داشتید؟
به نظرم اشتباه از خود است که به شناخت کافی از طرز فکر و نوع و سبک و رویکرد اندیشه تصمیم گیرنده نرسیده ایم.
فکر میکنیم گوش شنوایی هم هست. هنوز هم متن صحبتها و ویدئوهای جلسه همفکری و بررسی مسائل! وزیر دو دولت قبلی ارتباطات با استارتاپها و کسب و کارهای اینترنتی را که در روزهای آخر صدارتش برگزار کرده بود دم دست است. اتفاقی افتاد؟ بجز نمایش برای نشان دادن اینکه به فکر هستیم چیز دیگری رخ داد؟ پس چه شد که توقعمان بالا رفت؟
همان زمان هم من خوشبین نبودم و هیچ امیدی نداشتم. برخی از دوستان در پروژه هایی خوشحال بودند ولی من هیچ باورشان نمیکردم و دیدیم که هیچ اتفاق مثبت و تسهیل گری هم رخ نداد!
آخرین مثالش همین بسته ها و وعده های حمایتی از آسیبهای ناشی از کرونا است. متاسفانه من در طول عمر حرفه ای ام وعده های بسیاری در این خصوص شنیدم و دیدم. از وعده حمایت از صنعت کاغذ در زمان حذف رایانه انرژی برای صنعتی که باید بدون توقف در جریان باشد که نه تنها یک ریال هم رایانه انرژی به دستمان نرسید بلکه به خاطر تغییر سوخت از گاز به گازوئیل چند بار هم تانکر حامل سوخت توقیف شد. بعلاوه اتفاقهای متعدد دیگری که همگی در تلاش بودند تا به نوعی بهای تمام شده رابالا ببرند
نکته کنکوری است این بهای تمام شده. از من داشته باشید. بسیار بسیار مهم است. چند بار هم البته در موردش صحبتهایی شد که باید راههایی برای کاهشش ایجاد شود و فلان ولی راه به جایی نبرد.
مثلا فکر میکنید در این دو سالی که به خاطر کرونا وعده حمایتها و بسته های حمایتی به کسب و کارها مطرح شد در حالیکه خیلی از کسب و کارها را به تعطیلی کشاند یا دچار آسیب جدی کرد کدام یک از کسب و کارهای مشمول حمایت تخفیف مالیاتی، یا تخفیف جریمه بیمه تامین اجتماعی (حالا با اصل حمایت حق بیمه و مالیات کاری ندارم همین جریمه ها را عرض میکنم) گردید؟
کدام قسط وام کدام صنعتگر تسهیل شد که دچار دیرکرد نشود یا بتواند قسطش را با سهولت بیشتری بپردازد؟
پس واقع بین باشید
به جای افزایش غم و ناراحتی علاوه بر تداوم اعتراضات از طریق روشهای درست و قانونی به فکر یادگرفتن قواعد بازی باشیم. اینجا هیچ کشور دیگری نیست و هیچ چیزش به هیچ جای دیگری شباهت ندارد.
باید در اینجا مطابق قوانین و محیط همینجا کار کنیم. اگر هم نمیتوانیم باید به پیشنهاد همان خانم جمع کنیم بریم.
شاید هم اصلا یک عده ای همین را میخواهند که جمع کنیم برویم و مزاحم نباشیم!
اما راه سومی هم باید باشد. چون برای شخص من نه رفتن میسر است (حتی ایبیزینر را هم به سختی از راه دور میتوانم هندل کنم) و نه کنار آمدن با این روش کار کردن و تداوم کارآفرینی. همیشه راه سومی هم هست. مثلا کار کردن بدون کارآفرینی! همیشه راه دیگری هم هست. و من به تجربه این را در طول این 30 سال کار کردن آموخته ام. فقط باید به ذهن آرامش داد تا بتوان هر آنچه هست را ببینیم.
به هر حال باید راهی ساخت و حتما راهی هست. نباید نا امید بود. نا امیدی بزرگترین دشمن است.
لطفا مراقب کامنتهایی که میگذارید باشید. خانواده ها تحمل سختی و فشار دیگری به خاطر هیچ و پوچ را ندارند
توکل به خدا
By: via eBiz
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر