همیشه عشق به تولید در خونم جریان داشت. هر وقت کالایی به دستم میرسید به این فکر میکردم که این کالا اگر چطور بسته بندی میشد بهتر بود، یا اگر چه سرویسی در کنارش قرار بگیرد چقدر میتواند منحصر شود یا اینکه چه نو آوری در تولید آن میتواند اوضاعش را بهتر کند. حتی اگر این کالا یک بستنی یا ساندویج یا آب معدنی و یا هر چیز دیگری بود.
امروز افسوس نمیخورم که چقدر دیر فهمیدم سرمایه، زمان و عمرم را برای تولید هدر داده ام. ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است.ساعتهایی که صرف منحصر کردن تولید، یافتن بازاری برای صادرات، حضور در کنار رقبا و ... صرف کردم همه و همه اندوخته گرانبهایی است که بی شک مرا به وارد کننده حرفه ای تری تبدیل میکند. خوشحالم که بالاخره میخواهم جور دیگری ببینم.
با دست خالی شروع کرده بودم و توانسته بودم در میان رقبای بسیار قوی سهم مهمی را به محصول خودم اختصاص دهم. ولی حاشیه سود فعلی هیچ جذابیتی برایم ندارد.
برای همین هم فعلا کار تولید با حاشیه سود بسیار اندک و زحمتهای فراوانش را تا زمانی که در واردات کالا به نقطه با ثباتی برسم ادامه خواهم داد و کم کم سرمایه ام را شیفت خواهم داد به آن سمت. قصد هم دارم کسب و کار جدید را برای حضور در بازار منطقه طراحی کنم.
خودم حیفم می آید. به همه چیز. و فعلا از همه مهمتر به خودم.
۱ نظر:
سلام
حسي عجيبي تو نوشته هات بود ادمهاي نا لايق در جاهاي بزرگي قرار گرفته اند و هر روز صنفي از فعالان توليد را به راحتي از بين مي برند . ديگه توليد تو اين مرز و بوم با اين وضعيت وشرايط مقرون به صرف نيست . خيلي از دوستان ديگه هم هستند كه كار توليد را تعطيل كرده و نيروهاي زيادي را بيكار كرده اند و خودشان زير وامهاي دريافتي دست و پا مي زنند .
ارسال یک نظر